پائولوی مقدس

با خارش شدید دست و پاهام از خواب بیدار شدم. بوی مطبوع اسپری ضد حشره ای که نیمه های شب به خودم زده بودم رو هنوز میشد حس کرد. یادم میاد اولین شب من در سائوپائولو با ترس و وحشت بزدلانه از اینکه نکنه پشه های برزیلی بهم مالاریا داده باشند همراه بود. اتاق کاملا تاریک بود و تنها نور کمی که از درب حصیری به داخل اتاق سوسو میزد، ندا میداد که صبح شده. تو اتاق ۸ نفره ای که گرفته بودم، غیر از من هیچکس نبود. (در حال حاضر پاندمی کووید ۱۹ در یکی از شدید ترین پیک هاش قرار داره) جالبه که اتاق های ۴ نفره همه پر بودن و فقط اتاق ۸ نفره من خالی بود (همه مسافر ها فکر میکردن که تو این شرایط بد همه‌گیری، بهتره که اتاق با تعداد کم آدم رزرو کنن تا از بیماری در امان باشن ولی زهی خیال باطل، اتاق های ۸ نفره به قدری ترسناک بنظر میومدن که هیچکی جز من رزروشون نکرده بود و همین باعث میشد بهترین انتخاب باشن)

چقدر دلم میخواست میتونستم با گیتاری که توی اتاق استراحت هاستل بود بنوازم. حیف که اون موقع ها بلد نبودم :(
چقدر دلم میخواست میتونستم با گیتاری که توی اتاق استراحت هاستل بود بنوازم. حیف که اون موقع ها بلد نبودم 🙁

کورمال کورمال لباس هام رو پوشیدم و به داخل حیاط زیبای هاستل «او جی کاسا» قدم گذاشتم. هاستل «او جی کاسا» از دو حیاط تشکیل شده بود که با راهروی باریکی به همدیگه وصل میشدن. حیاط ورودی شامل چندین نیمکت و میز و صندلی و یک بار (که نوشیدنی های الکلی، غذا و یا صبحانه سرو میکرد) بود و برای استفاده عموم آزاد بود. شب هنگام برزیلی های سائوپائولو به بار این هاستل میومدن تا با سفارش آبجو و غذایی کوچیک بتونن با خارجی ها خوش و بش کنن. حیاط دوم، که یک حوض و آبنمای شبیه آبشار داشت و تعداد زیادی تخت‌آویز پارچه ای که میشد روش لم بدی قرار داشت و فقط مخصوص ساکنین هاستل بود و برای ورود بهش باید از راهروی کوچیکی که پذیرش هاستل قرار داشت رد میشدی.

هنوز مسافرا بیدار نشدن، مسئولین هاستل مشغول تمیزکاری های روزمره‌اند.
هنوز مسافرا بیدار نشدن، مسئولین هاستل مشغول تمیزکاری های روزمره‌اند.

صدای خروپف مسافر های آمریکایی که پس از مهمونی های دیشب مست کرده بودن به گوش میومد و تو این موقع روز غیر از مسئول هاستل و یک پسر درشت‌هیکل برزیلی سیاهپوست، که با هندزفری به گوش هاش، در حالی که با گوشیش کار میکرد، قهوه میخورد و برای خودش رقص ریزی میرفت، کسی بیدار نبود. صبحم رو با دو لیوان قهوه برزیلی شروع کردم. قهوه بقدری داخل برزیل ارزونه که به رایگان میتونستی تو هاستل هرچقدر بخوای قهوه بخوری.

اگه میخواستی به خودت یه حالی بدی و جز قهوه، یه صبحونه جذاب برزیلی هم بخوری، بارتندر های هاستل، صبحونه درست کردن هم بلد بودن 🙂 صبحانه هاستل شامل یک میوه (سیب یا موز، به انتخاب خودت)،‌ آیس کافه و ۳ نوع پنکیک مختلف بود (پنکیک گیاهخواری، املت، و شیرین. پنکیک شیرین از یک نوع میوه شیرین استوایی پر شده بود)

مقدار کاملا مناسب کافئین که در خونم وجود داشت باعث میشد همه چیز رو چند برابر زیباتر ببینم. لباس هام رو پوشیدم و به کودی (Cody)، که روی نیمکت نشسته بود، ملحق شدم. کودی یک پسر جوون آمریکایی بود که باهم قرار بود به تور روستای پیراناپیکایبا که توسط هاستل تدارک دیده شده بود بریم. منتظر یکی از مسئول های هاستل که قرار بود تورلیدرمون باشه شدیم.


نزدیک های زمستونه و هوا هم ابری. باد لذتبخشی برگ های پاییزی رو با خودش اینور و اونور میبره. با پوشه ای از مدارک مختلف گیج و سرگردان در نقطه ای که نقشه گوگل بهم نشون میداد، دنبال، به قول گوگل، سفارت جمهوری فدراتیو برزیل، میگشتم. نقطه ای که نقشه بهش اشاره میکرد، جز یک خونه معمولی قدیمی، با حیاطی کوچک در نقطه ای گرونقیمت در تهران، چیزی پیدا نمیشد. روبروی همون خونه، سفارت استرالیا قرار داشت. جستجوهایم فایده ای نداشت پس تصمیم گرفتم سراغ سفارت برزیل رو از نگهبان کراوات زده و شیک و پیک سفارت استرالیا بگیرم.

مدتی بود که یه اتفاق بد باعث شده بود اعتماد بنفسم رو از دست بدم و به دنبال احیای اون احساس نشاط از دست رفته، از طریق سرگرم کردن خودم با یک سفر بشم. بدبختی اینجا بود که ویروس نحس کرونا کل دنیا رو گرفته و مرز همه کشور ها حتی برای تجارت و کارهای ضروری، بسته بود، چه برسه و سفر و خوشگذرونی! طبق جستجو هایی که در اینترنت کرده بودم، کشور برزیل یکی از کشور هایی بود که تو این شرایط حساس، مرز هاش رو به روی گردشگر ها نبسته بود. قبل از اینکه رویاپردازی هام رو شروع کنم، با سفارت برزیل از طریق ایمیل تماس گرفتم و صحت این مطلب رو ازشون پرسیدم. جوابشون؟

Dear Mr. Kambakhsh,

Yes, we are open for visa applications. Please visit our website for further information on how to submit your documents.

Best regards,

Consular Section

Brazilian Embassy in Tehran

البته خبر خوشحال کننده ای بود ولی امید چندانی به گرفتن ویزای این کشور نداشتم. از جاهای زیادی شنیده بودم که سفارت برزیل از سفارت های سختگیر در صدور ویزاست.

طبق راهنمایی نگهبان سفارت استرالیا، خیابون پرزین بغدادی رو ادامه دادم و بالاخره پلاک فلزی دفتر جدید سفارت رو پیدا کردم.

+ برای چی میخواید برید برزیل؟ فامیل اونجا دارید؟

– نه برای گردشگری میخوام برم.

+ تو این شرایط کرونا میخواید سفر توریستی داشته باشید؟

– بله (طبق تجربه ای که از مصاحبه در سفارت های مختلف داشتم، میدونستم که جواب های کوتاه بهترین جواب ها هستن، پس از توضیح دادن اضافه خودداری کردم)

+ (چشم هاش رو با تعجب گرد کرد، آهی کشید) مدارک چی دارید؟

کوهی از مدارکی که همراهم بود رو بهش دادم. بیشترش بهم برگردونده شد از جمله مدارکی که فکر میکردم کنسول رو واسه ویزا دادن بهم قانع کنه. اندک امیدی هم که به گرفتن این ویزای لعنتی داشتم از بین رفت.

+ تا دو هفته دیگه خبرتون میکنیم.

گفتگوی من و مسئول جمع‌آوری مدارک سفارت، به همین کوتاهی بود.

پنجره هواپیما و قطرات باران
روزگار خیلی عجیبه. یهو به خودت میای میبینی داری شوخی شوخی میری اونور کره زمین.

غم تابستانه

دم‌دم های غروب ۱۴ دسامبر ۲۰۲۰، در حالی که علیرغم بی میلی و برای وقت گذرانی راهی یک رستوران می‌شدم، حس غم و دلتنگی عجیبی تمام وجودم رو فرا گرفت. همه چیز برام بی معنی شده بود و انگار سفر کردن دیگه برام جذابیتی نداشت. رغبت شدیدی به فرار از اینجا پیدا کرده بودم و خود این فکر که اواسط سفر به برگشتن فکر کنم اعصابم رو بدجور بهم ریخته بود. یکجای کار می‌لنگید. تا همین دیروز همه چی عالی بود و مشکل خاصی هم وجود نداشت. کسالت و کلافگی این فکر رو تو سرم انداخت که شاید مریض شده باشم…

قبل از اینکه تصمیم به سفر به برزیل بگیرم، حدود ۹ ماه از شیوع ویروس کرونا در ایران گذشته بود و از همون اول هم خیلی پروتکل های بهداشتی رو رعایت نمی‌کردم. (شرم بر من!) پدرم سر و کارش با مریض ها بود و مادرم هم به واسطه رفت و آمدی که به خانه پدر و مادرش داشت، تقریبا در معرض بیماری بود. تو این ۹ ماه هر سه عضو خانواده چندین بار تب کرده بودیم و علائم کرونا هم داشتیم و تقریبا مطمئن بودم که نسبت به ویروس واکسینه هستم. برای همین هم مسئله شیوع گسترده کووید در کشور برزیل برام زیاد مهم نبود و هرطور که شده می‌خواستم قبل از شروع سربازی و ماندگار شدن در ایران برای ۲ تا ۳ سال، حتما یک سفر طولانی داشته باشم. ویزا و بلیط رو گرفتم و ۴ روز مانده به پرواز بنا به درخواست شرکت هواپیمایی، باید تست منفی کرونا هم همراه خودم به فرودگاه می‌آوردم. از آزمایشگاه درخواست کردم که کنار تست PCR، یک تست آنتی‌بادی هم انجام بدن تا مشخص بشه که آیا قبلا در معرض ویروس بوده ام یا نه. جواب تست؟ نه! هیچوقت به این بیماری مبتلا نشده بودم! کمی ترسناک بود جون حالا متوجه شده بودم که هیچ تضمینی وجود نداره که در طی سفر بیماری رو بگیرم و شدیدا مریض نشم. خانواده اصرار به لغو سفر داشتند ولی در نهایت تصمیم گرفتم که ریسک بیمار شدن در یک کشور غریب با امکانات بهداشتی نه چندان مناسب رو به جون بخرم.

و حالا؟ افتادم روی تخت و با ترس و لرز به تب‌سنجی نگاه می‌کنم که در هر بار استفاده عدد بالاتری رو نشون میده. کلافگی ام شدیدتر شده و دمای بدنم به قدری بالاست که کمی گیجی و منگی هم به علائمم اضافه کرده. بدن‌درد دیگه بهم اجازه راه رفتن نمیده پس به میل خودم در اتاقم می‌مونم. ضربان قلبم تندتر و تندتر میزنه و نمیدونم بخاطر استرسه یا کمبود اکسیژن به واسطه درگیری ریه ها…

آدمی نیستم که از بیماری ای که اینهمه آدم رو درگیر خودش کرده بترسم، ولی بنظر میرسه که علائم ظاهر شده در بدن من، علیرغم چیزی که پیشبینی می‌کردم شدیدتر از میانگین جامعه باشه. همه ما آدما فکر میکنیم از میانگین جامعه خوش‌شانس تریم و این خیلی احمقانه و جالبه.

قفسه سینه ام سنگین شده و سرفه هام شروع شدن و انقدر بیماری سریع داره پیشرفت میکنه که به فکر مراجعه به یک پزشک می‌افتم. به اصرار دوستم بالاخره قانع می‌شم که تو این وضعیت، نزدیکی های نیمه شب، از مسئول هاستلی که توش اقامت دارم بخوام که برام به اورژانسی زنگ بزنه تا شاید با یک پزشک که انگلیسی بلده بتونم حرف بزنم و ازش بپرسم که مراجعه حضوری لازمه یا نه؟

تو گرمای شدید آن روز های ریو دو ژانیرو، کاپشن کلفتی میپوشم و پیش مسئول هاستل میرم و مسئله رو براش توضیح میدم.

پسر جوان برزیلی با موهای بلوند و ته ریش که شباهت کمتری با اکثر برزیلی های تیره ای که دیدم داشت، آدم عجیبی بود. نمیتونستم تشخیص بدم که آدم خونگرمیه یا خونسرد! وقتی ازش سوال می‌پرسیدی، با گرمی و جزئیات کامل جوابت رو میداد ولی بعضی وقت ها هم ظاهر سردی به خودش می‌گرفت جوری که زیاد حس خوبی از صحبت کردن باهاش نمی‌گرفتم. بهرحال اون شب بنظرم اون آدم گرم نبود و خیلی پیگیر کمک کردن و دکتر پیدا کردن برای من نشد. یک بیمارستان بهم معرفی کرد و خودم رو به اونجا رسوندم. دکتر برزیلی لهجه بریتانیایی زیبایی داشت و باعث می‌شد حس کنم که حرفام رو متوجه میشه و این بهم دلگرمی می‌داد.دکتر که پوست گندمگون، موهای تیره، قدی کوتاه و ظاهری شبیه ایرانی ها داشت، جوری به توضیحات من پاسخ داد که انگار هیچیم نیست و الکی دارم شلوغش می‌کنم. تبم رو با دماسنج لیزری و از روی دستم اندازه گیری کرد و بهم گفت تب ندارم. ولی تب داشتم! خیلی هم تب داشتم! داشتم تو تب ۳۹ درجه می‌سوختم. احتمال دادم که شاید توهم زدم و تب ندارم ولی بعد از بازگشت به هاستل و اندازه گیری دوباره، دمای بدنم ۳۹.۱ درجه بود. چرا تب رو از روی دست اندازه می‌گیرن؟! آیا این کار دقیق هست؟ نمیدونم. شاید عمدا این کار رو می‌کنن تا آمار تعداد کسانی که علائم دارن کمتر بشه. شاید هم بدن من مشکل داره و دمای دستم با بقیه بدنم متفاوته. شاید هم دکتر احمق بوده. بهرحال فکر میکردم که با این وضع تو مملکتی که دکتر هاش یک تب ساده رو هم نتونن تشخیص بدن قطعا بیچاره میشم. با کمک یک قرص مسکن در عرض ۲۰ دقیقه تبم رو به شدت کاهش دادم و حالم به قدری عوض شد که گمان کردم شاید خوب شده‌ام.

صبح روز بعد پذیرای تبی شدیدتر و سرفه هایی دردناک بودم. خستگی بدنم رو به یک تیکه گوشت مرده تبدیل کرده بود که حتی حوصله نداشت با گوشیش چیزی رو تایپ کنه. بالاخره تسلیم شدم و قضیه رو به پدرم اطلاع دادم و طبق تجویز اون مصرف داروهایی که از ایران آورده بودم رو شروع کردم.

حالا ۵ روز از اون شب ترسناک میگذره و حالم کاملا خوبه، هرچند که حس بویایی ام رو از دست دادم و احساس میکنم ریه هام زخمی شده‌اند. ولی با حال عمومی مساعد در سالن فرودگاه سانتوس دومونت ریو دو ژانیرو،‌ درحالی که خورشید با قدرت سالن رو آفتابی کرده نشسته‌ام و منتظر پروازم به شهر تاریخی سالوادور هستم. دارم به این فکر میکنم که شاید جذاب‌تبرین بخش سفرم در این شهر جادویی، جنگ با بیماریم بود!

پارادوکس تولد

ساعت ۷ صبح به شهر زیبای ژانگجیاجیه رسیدم. هاستلم رو در روستایی در نزدیکی شهر به اسم وولینگیوان گرفته بودم. این منطقه از همه شهر هایی که تا الان دیده بودم زیبا‌تر بود و انرژی مثبت عجیبی داشت. خیلی خسته بودم. ای کاش که هاستل نگرفته بودم! واقعاً حوصله روبرو شدن با چند تا آدم جدید تو یه اتاق اشتراکی رو نداشتم. گردنم به شدت درد میومد. به این فکر میکردم که سفر کردن در عین لذت بخش بودنش واقعاً سخته. بی‌خوابی، بدن درد، اضطراب، ترس، تنهایی و دلتنگی. سفر کردن اون چیزی که تو صفحات اینستاگرامی مردم میبینید نیست. ما ها همیشه بهترین زمان هامون رو با بقیه به اشتراک میذاریم و سختی‌های زندگی رو از دیگران مخفی میکنیم.

کانال آب زیبا که انعکاس پل چوبی کوچکی روی اون افتاده
این کانال زیبا روبروی مجموعه ای از مهمانخانه ها، کافه ها و رستوران ها قرار داشت.

بعد چندین کیلومتر پیاده روی و کشیدن بار به هاستلم رسیدم. کارت اتاقم رو گرفتم و وقتی در اتاق رو باز کردم، خدای من. یک تخت بیشتر توش نیست! یادم افتاد که اتاقی که تو این شهر رزرو کردم اتاق خصوصی بوده! اون لحظه من خوشحال ترین آدم روی زمین بودم! سریع دوش گرفتم و پریدم تو تخت و تا ۶ عصر خوابیدم 🙂

محوطه بیرونی یک رستوران رنگارنگ
رستوران ها و کافه های رنگارنگ سرتاسر وولینگیوآن رو فراگرفته بودن.

تا ساعت ۱-۲ بعد از ظهر هوا عالی بود. بعد بیدار شدنم پس از یه سفر خیلی طولانی تصمیم گرفتم  برم بیرون و غذا های محلی شهر ژانگجیاجیه رو امتحان کنم. اولین رستورانی که سر راه پیدا کردم رو رفتم. صاحب رستوران یک غذای بادمجان دار بهم پیشنهاد داد و ازونجایی که بادمجان جزو امن ترین غذا هایی هست که تو یه کشور خارجی میشه سفارش داد همون رو انتخاب کردم. غذا بیشتر شامل انواع سبزیجات، سیب زمینی و بادمجان بود. طبق معمول غذا رو با انواع ادویه ها و فلفل تند طعم داده بودند .همراه با غذا یه ظرف خیلی بزرگ از برنج و یک کاسه آب جوش و یک سطح هم بود که نمیدونستم باهاشون چیکار کنم. پیشخدمت رو صدا زدم و با زبان اشاره از خواستم که راهنماییم کنه! گارسون داخل کاسه کمی اب جوش ریخت و تکونش داد و بعد آب جوش رو داخل سطل خالی کرد. تا جایی که متوجه شدم احتمالا داشت کاسه رو ضد عفونی میکرد! کار عجیبی بود چون همه چیز تمیر بنظر میومد. شاید این هم یکی از رسم های عجیب و غریب چینی هاست!

کوه هایی که مثل سیخ از زمین بلند شده اند و پشت هوای مه آلود اون روز مثل رویا بنظر میرسیدند
بیشتر شبیه رویا بود تا واقعیت… مخصوصا امروز که هوا مه آلود تر از قبل بود…

میخواستم برم بیرون که دیدم بارون شدیدی گرفته که کمی از دوش آب نداشت. به سوپرمارکتی که به رستوران چسبیده بود رفتم و یه لباس بارانی مشمایی و یک پاکت سیگار اعلای چینی خریدم و زدم بیرون تا از این هوای  عالی لذت ببرم 🙂

بعد چند دقیق قدم زدن متوجه شدم که بارون به قدری شدید هست که به کفشهام داره نفوذ میکنه و کامل خیس میشه. از اونجایی که خاطره خوبی از این قضیه تو سفر قبلیم به گرجستان نداشتم سریع یک کافه پیدا و منتظر شدم بارون بند بیاد. شارژ موبایلم هم خوشبختانه تموم شده بود پس خیلی سنتی سر جام نشستم و به هوای مه آلود و بارونی بیرون خیره شدم. آرامش عجیبی رو میشد توی این شهر حس کرد.

دو خانم در حال عکس برداری از کوه های ژانگجیاجیه

آلمانی ها

درحالی که از بارون رو از پنجره تماشا میکردم، یک دختر چینی و دو پسر اروپایی وارد کافه شدند. فضولی کردم و به حرفاشون گوش دادم و متوجه شدم که توریست هستند. از اونجایی که کمی هم آلمانی میدونستم متوجه شدم که ابن دو پسر به زبان آلمانی حرف میزنن. من که حوصله م سر رفته بود و شارژ گوشی م هم تموم شده بود تصمیم گرفتم بهشون ملحق شم و ازشون درباره شهر بپرسم.

  • سلام. میتونم بهتون ملحق شم؟
  • البته چرا که نه!
  • اهل کجا هستید؟ توریست هستید؟
  • آره. اومدیم اینجا برای تفریح. ولی مدت زیادیه که تو چین هستیم. برای یک دوره کارآموزی به چین اومدیم. تو چی؟ اهل کجایی؟
  • (دقیقا پشت سر من یک نقشه از کره زمین بود، به ایران اشاره کردم) اینجا! ایران
  • اوه! خیلی هم عالی
  • چرا حالا چین رو انتخاب کردید؟
  • هوم. دانشگاهمون یکسری جاهارو تو آلمان و چین برای کارآموزی معرفی کرد، ما هم تصمیم گرفتیم مدتی رو خارج از کشور بگذرونیم.
  • یعنی همه دانشجو های آلمانی برای کارآموزی میرن خارج؟
  • همه که نه… اینکار بیشتر بین دانشجوهای مارکتینگ و کامپیوتر مرسومه

گفتن که شب قراره دور هم جمع بشن و ورق بازی بکنن. دعوتم کردن که بهشون ملحق بشم. از اونجایی که برنامه خاصی هم برای شب نداشتم، و بیشتر دیدنی های شهر ژانگجیاجیه برای صبح ها بود، دعوتشون رو قبول کردم. راهی هاستل شدم و بعد یه دوش آب گرم و یکی دو ساعت استراحت دوباره زدم بیرون تا به هاستل دوستان آلمانی (که علاوه بر هاستل یه کافه رستوران قشنگ هم بود) برم. شهرستان وولینگیوان، ایندفعه در شب، با مفازه های نورانی، فضای آرامبخش و رطوبت ملایمی که داشت دلربایی میکرد. بعد از چند دقیقه گشت زدن نمیتونستم پیداش کنم پس به یکیشون تو WeChat پیام دادم که بیاد بیرون و راهنماییم کنه. مشغول پیام دادن با موبایلم بودم که… آخ!!!

لوستر های قرمز رنگ نورانی چینی در شب
لوستر های قرمز رنگ چینی، یکی از سوژه های اصلی عکاسی من در شب های کشور های آسیایی هستند!

یکی از این چینی های دیوونه که همینطوری بدون اینکه پشتش رو ببینه داشت دنده عقب میرفت که زد به من. شوک شده بودم. میخواستم چند تا فحش نثارش کنم ولی متاسفانه چینی بلد نبودم. آه. فکر کنم قبلا هم گفته بودم که رانندگی چینی ها افتضاحه. مشکل اینجاس که ماشین هاشون هم صدا نداره و اصلا متوجه نشدم ماشین داره عقب عقب میاد. خدایا. این سومین باره در طول ۱۵ روزه که دارم تصادف میکنم! (دفعه قبلی یک موتوری که با سرعت زیاد از پیاده رو داشت رد میشد بهم برخورد کرد!) کمرم بدجور درد گرفته بود و تصور اینکه این موقع شب تو یک روستای نه چندان معروف در یک شهر غریب راهی بیمارستان بشم فکرم رو سخت مشغول کرده بود.

بالاخره پیداشون کردم و یک نفر جدید (پائولو) به گروهمون اضافه شده بود. ازم پرسید:

  • تو اهل کجایی؟ ندیده بودمت
  • میتونی حدس بزنی؟
  • همم. بنظرم باید آسیایی باشی. درسته؟
  • نه!!! واقعا شبیه آسیایی هام‌؟‌!‌ (امیدوارم از این حرفم نژادپرستانه برداشت نکرده باشند)
  • آره یکم. نمیدونم. هممم
  • خاورمیانه، ایران!
  • اوه ایران. راستش اولین باریه که ینفر از ایران میبینم. خیلی اطلاعات زیادی از ایران ندارم. فقط میدونم که با آمریکایی ها خیلی مشکل دارید!
  • تو چی؟ کجایی هستی؟ چرا اومدی چین؟
  • من لهستانی هستم. ولی فیلیپین زندگی میکنم. شهر مانیلا. کارم اونجاس. چند وقت پیش یه آفر خیلی خوب پرواز به چین دیدم. خیلی سریع خریدمش. دو هفته ای هست که دارم به چین سفر میکنم. بعد از اینجا دارم میرم شانگهای.
  • عه منم دارم میرم شانگهای!
  • چه خوب. کدوم هاستل میری؟
  • فکر کنم هاستل فونیکس لائوشان بود اسمش
  • اوه پسر چقدر جالب! منم همونجا دارم میرم فکر کنم!! کی داری میری؟
  • پسفردا میرم.
  • منم پسفردا دارم میرم. پروازت چه ساعتیه؟
  • ساعت ۱۱ شب فکر کنم
  • پرواز منم ساعت ۱۱ س!
  • نگو که بعد از شانگهای میخوای بری ایران!!!
  • نه دیگه‌:))

هممون از این تصادف جالب تعجب کرده بودیم. من شروع کردم به سخنرانی درباره پارادوکس تولد و توضیح اینکه چنین تصادف هایی خیلی هم دور از انتظار نیستند!

قبل از عزیمت به بهشت

آخرین روزم رو در شهر چنگدو میگذرونم. فردا قراره به شهر ژانگجیاجیه برم. این شهر کوهستان های عجیبی داره. میتونی صخره های عجیب و غریبی رو ببینی که مثل سیخ از دل زمین درومدن بیرون و منظره ای شبیه شهر پاندورا تو فیلم آواتار بوجود آوردن! بسیار مشتاق بودم که حتماً این شهر رو ببینم. خیلی از دوستام میگفتن که بهترین بخش سفرشون در کشور چین همین شهر بوده! متأسفانه بلیت قطار مستقیمی به این شهر وجود نداشت و تمام پرواز ها هم پر بودن. بدون برنامه‌ریزی سفر کردن این مشکلات رو هم داره دیگه! مجبور شدم دوتا بلیت قطار بگیرم. یکی به مقصد شهری به نام Yichang و بعدی هم از ییچانگ به ژانگجیاجیه. متأسفانه کردیت کارتم به مشکل خورد و فقط یکی از این بلیت ها برام صادر شد! 🙁 حالا مجبور بودم هرطور که شده اونیکی قطار رو هم رزرو کنم و هیچ آژانس مسافرتی هم نزدیک هتلم نبود. به همون رستورانی که چند روز پیش رفته بودم رفتم. صاحب مغازه من رو یادش بود. پرسید که دوباره همون سفارش ها رو میخوای؟! من هم مثل قبل دوباره دامپلینگ سفارش دادم و ازش پرسیدم که این اطراف جایی رو میتونه بهم معرفی کنه که بلیت قطار بخرم؟! جایی رو پیدا نکرد ولی بهم گفت که میتونه با موبایل خودش برام بلیت رو بگیره. تقریباً نیم ساعت دست به گوشی شد و تلاش کرد که این بلیت رو برام بگیره. من هم به عنوان تشکر ۳۰ یوان بهش دادم 🙂

دامپلینگ در حال جوشیدن در ظرف فلزی
دامپلینگ یه تیکه خمیره که توش رو با محتویات مختلف مثل گوشت یا سبزیجات پر میکنند و داخل مایعی مثل سرکه می پزند. تو عکس بالا بنظر میاد ظاهر زیبایی نداره ولی خوشمزه س! در واقع تنها غذاییه که تو چین میتونید بخورید و حالتون بهم نخوره 🙂

خیالم راحت شد و تصمیم گرفتم شب رو دوباره به مرکز شهر و خیابان چونشی برم. اونجا رو خیلی دوست داشتم. پر از ساختمون های مدرن و جمعیت. فضای خیلی زنده‌ای داشت و همه جا نورانی بود.  یک چای فروشی اونجا پیدا کرده بودم به اسم Cheesotea. چینی‌ها به طرز عجیبی چای دوست دارند! چایی که ما میخوریم نه! چینی‌ها هزاران مدل چای مختلف دارن و بیشتر از چای سیاه، چای سبز مصرف میکنن. اون هم بصورت سرد و ترکیب شده با چیزای مختلف! چای-شیر، چای-آناناس، چای-هندوانه، هلو و … هرچیزی که فکرش رو بکنی چینی‌ها ترکیبش با چای سبز رو زدن و واقعاً خوشمزه هم هست! فکر کنم از اسم Cheesotea بتونی حدس بزنی ترکیب چای با چیه :)) پنیر! عالی بود. واقعاً طعم تلخی چای یاس وقتی با طعم شور پنیر ترکیب میشد مزه بهشت میداد!

ایرانی ها، ایرانی ها همه جا!

بعد کلی کوهنوردی حسابی خوابم گرفته بود و چرت میزدم که یکدفعه پسر جوونی وارد اتاقمون شد. ازم پرسید که تخت D رو رزرو کرده ولی چرا تخت D پره. من هم بهش توضیح دادم که آره. مدیریت اینجا افتضاحه و تخت هارو اشتباهی میدن و اینا. پرسیدم ازش که Where are you from? گفت Im Reza، I’m from Iran. شوکه شدم. هیچ‌وقت فکر نمیکردم تو یه هاستل وسط پکن اینقدر احتمال هم اتاقی شدن با یه ایرانی بالا باشه. اولش میخواستم سرکارش بذارم و انگلیسی حرف بزنم ولی خوب تازه از خواب پاشده بودم و هنوز کمی منگ بودم. حتی سوییچ کردن به زبان فارسی هم برام سخت بود. بعد ۱۰ ثانیه فکر کردن گفتم «شما هم ایرانی هستید؟!» ولی خوب بیشتر دوست داشتم بگم که «حاجی برگااام، از خودمونی که:)))» البته خودش بعدا بهم گفت که شک کرده بوده من ایرانی هستم!

رضا ۲۹ ساله بود و در شهر شانگهای دکتری مهندسی عمران میخوند و میخواست برای تعطیلات برگرده به ایران. وسط راه هم اومده بود ۳ روز پکن گردی کنه! تصمیم گرفتیم باهم بریم بریم یه دوری بزنیم و گپ و گفتی هم داشته باشیم.

  • رضا: چینی شدی یا نه؟
  • من: یعنی چی؟ منظورت چیه؟
  • رضا: یعنی مثل چینیا ساعت ۵ شام میخوری یا نه؟ هنوز هم رو ساعت ایران تنظیمی؟!
  • من: اوه. نه! همون ساعت اینا. ۵؟! خیلی زود نیست؟!
  • من: دانشگاه های چین چطورن؟ راضی هستی؟
  • رضا: والا چین رو فقط دانشجو هایی میان که هیچ جای دیگه نتونسته باشن برن… درسته. دانشگاهای خیلی خوب و معروفی داره ولی اصلا قابل مقایسه با دانشگاهای اروپایی نیست… مشکل اینجاس که دانشگاه های اینجا International به اون مفهومی که تو دانشگاهای اروپا و کانادا میشناسیم نیستن. یعنی به عنوان یک چینی خیلی موقعیت برای پیشرفت داری، چونکه استاد ها چینی هستن و بطور کلی براشون کار کردن با دانشجو های چینی راحت تره. ولی به عنوان یک خارجی… نه خیلی! اگه میتونی بری اروپا یا کانادا اصلا به اینجا فکر هم نکن! بذارش گزینه آخر. 
  • من (در حال قاچ کردن هنوانه ای که امشب خریدم): بنظرت باید به این پسر چینیه تعارف کنم؟ اینا همچین رسمی دارن؟
  • رضا: نه. اصلا تعارف کردن برای اینا هیچ معنی نداره. تعارف کنی کلی تعجب میکنه. امتحان کن!
  • من: بفرمایید. هندوانه میل کنید!
  • پسر چینی که کنارمون نشسته بود: اووووه. نه! مرسی! (طوری چشم های ریزش رو از تعجب باز کرد که انگار دارم بزرگترین لطف دنیا رو در حقش میکنم!)
  • رضا: دیدی؟ اینجا تعارف کردن نشانه ادب نیست. از اینکه چیزی از دست غریبه بگیرن و بخورن میترسن.

آدمای عجیبی هستن. خیلی زود پیشرفت کردن. تمام مدت دارن کار میکنن. زندگیشون اصلا شبیه غربی ها نیست. فقط و فقط مشغول کار هستند. متاسفانه آمریکا جلوشون سنگ اندازی میکنه وگرنه اینا راحت آمریکا رو هم رد میکردن!

رضا

دیوار بزرگ چین

امروز صبح زودتر از همیشه از خواب بیدار شدم و بعد از صرف یک صبحانه انگلیسی منتظر اتوبوس برای عزیمت به سمت دیوار بزرگ چین شدم. دیوار چین رو تنهایی و بدون تور هم میشه رفت ولی من بدلیل خستگی شب قبل و درد پا ها در اثر پیاده روی تصمیم گرفتم خیالم رو راحت کنم و با توری که از طرف هاستل تدارک دیده شده بود برم.

صبحانه انگلیسی شامل قهوه نیمرو لوبیا قارچ سوسیس و دو عدد نان تست
قرار بود کوهنوردی کنم پس تصمیم گرفتم قبل راه افتادن حسابی از خودم پذیرایی کنم =)

مثل اینکه اتوبوس با کمی تأخیر قرار بود بیاد. حوصله م سر رفته بود پس تصمیم گرفتم سر صحبت رو با مرد جوانی که کنارم ایستاده بود باز کنم. آدام اهل لهستان بود و با دوست دخترش مشغول جهانگردی بودن. ازش پرسیدم که چه مدتی میخواد تو چین بمونه گفت ۳ روز. من هم گفتم فقط ۳ روز؟! من ۲۰ روز اینجا میمونم هاها! مثل اینکه بهش برخورد. پرسیدم ازش مقصد دیگه ای غیر از چین هم دارید؟ گفت که ما از کره شمالی اومدیم اینجا. برگام ریخت. چندتا سؤال ازش راجع به کره شمالی پرسیدم و اون هم استقبال کرد و تمام مسیر ۲ ساعته تا دیوار چین، با تعریف سیر تا پیاز جزئیات سفر هیجان انگیزش سرم رو خورد:)) میخواست بهم ثابت کنه که اره داداش، مونده به ما برسی 🙂

دیوار بزرگ چین در میان تپه های سبز
کمی صبر کردم تا همه گردشگر ها از کادر بیرون برن و بعد این عکس زیبا رو گرفتم.

کم کم میتونستی روی کوه‌ها قسمت‌های بازمانده از دیوار چین رو ببینی. بالاخره رسیدیم. راهنمای تور  به ما ۳ ساعت وقت داد که ۷ برج از این دیوار بلند رو فتح کنیم. کوه‌ها کاملاً سبز بودن و جز دیوار حتی یک لکه غیر سبز هم نمیتونستی ببینی. مثل جنگل های شمال خودمون. اوایل مسیر جوگیر شده بودم و به همراه دو پسر فرانسوی از بقیه جلو زدیم. چینی‌ها این دیوار رو برای دفاع در برابر حمله مغول ها ساخته بودن. هرچند که به اتفاق نظر دوست های فرانسویم معتقد بودیم که ساختن این دیوار خریت محض بوده! کافی بود یه نردبون بذارن تا خیلی راحت از دیوار ها رد شن!

توکیو، ایکه‌بوکورو، در باب حکمت قماربازی

هوای پاییزی خیابون های مدرن توکیو، به هیچ وجه حس و حال غم انگیز یک روز بارونی رو ایجاد نمیکنه. زندگی زیر چراغ های نئونی و تلویزیون های شهری که سرتاسرت رو محصور کردن جریان داره و سیل عظیم جمعیت وقتی که چراغ عابر پیاده سبز میشه اصلا تو رو یاد پوچی تمدن های مدرن امروزی نمیندازه. (البته بستگی داره چطور بهش نگاه کنی!)

توکیو بقدری بزرگه که به خودم زحمت ندادم در طی زمانی کوتاهی که اونجا اقامت داشتم همه دیدنی های اصلیش رو ببینم. ترجیح میدم تو خیابون ها و کوچه پس کوچه های شهر قدم بزنم و از فاز (Vibe) شهر لذت ببرم. توی بقیه سفرهایی که داشتم هم همینطور بوده…

ایستگاه مترو محله ایکه‌بوکورو

بگذریم، نمیخوام سفرنامه بنویسم، چون طی ۷ روز، سفری به شکلی که مدنظرم بود، اتفاق نیفتاد. بنظرم بهتره که این اقامت کوتاه رو یه “گردش ساده” خطاب کنم. آخرین شبی بود که در توکیو میگذروندم و ازونجایی که تو یک شب هم کار خاصی نمیشد انجام داد، تصمیم گرفتم امشب رو هم با قدم زدن های طولانی، چایی خوردن در کافه ها و بارهای رندوم و گم شدن در شهر زیر بارون به پایان برسونم. کاری که همیشه دوست داشتم،‌ حتی توی محل زندگی خودم.

نکته جالب اینه که روز های پایانی سفر هیجان آدم فروکش میکنه و اندوه سبکی آدم رو فرا میگیره،‌ مثل تموم شدن یک کتاب، یا سریال مورد علاقه‌ای که با شخصیت هاش خو گرفته بودی…  ولی با وجود همه این‌ها، روزهای آخر آدم به کارهایی میگذره که واقعا دوستشون داره،‌ روزهای آخر همه چیزهایی که ندیدی، کارهایی که نکردی و موقعیت هایی که از دست دادی رو بیخیال میشی و حرص و طمع رو کنار میذاری و در نهایت سعی میکنی،‌ از طریق زیبایی هایی که همه جای شهر وجود دارن و متوجهشون نمیشدی، این پایان رو با صلح بگذرونی.

توکیوی افسانه ای در شب زیر باران
توکیوی افسانه ای در شب زیر باران…

میدونی منو یاد چی انداخت؟‌ بیمارهای سرطانی که به محض فهمیدن این حقیقت که زمان زیادی براشون نمونده به یک انقلاب درونی میرسن و زندگی به طرز غیرمنتظره‌ای براشون آغاز میشه! اولویت هایی که تو ذهنشون برای زندگیشون در نظر گرفته بودن زیر و رو میشن و نهایت تمرکزشون رو روی مسائلی میذارن که همیشه براشون مهم بوده ولی…

همینطور که بی‌هدف در پیاده‌رو های نیمه خلوت محله ایکه‌بوکورو قدم میزنم، چشمم به یکی از اون مغازه هایی که پر از دستگاه ها و بازی های Arcade بود افتاد (این مراکز تو ژاپن خیلی طرفدار دارن). اون مغازه خاص پر از دستگاه های Claw crane بود، از اونهایی که با انداختن سکه و هدایت چنگک میتونستی عروسک ها/جایزه های مختلف برنده بشی. هرچند بیشتر مواقع چیزی گیرت نمیومد ولی با کمی مهارت/خوش‌شانسی میتونستی دست خالی بیرون نیای. مدل کسب درآمد اینجور کسب و کار ها بر پایه احتمالاته. بصورت کلی احتمال برنده شدن شما بسیار پایین تر از احتمال برنده نشدن شماست. میانگین مهارت افرادی که تو اون مغازه حضور داشتن به قدری بود که احتمالات تضمین کنه پولی که صاحب مغازه بدست میاره بیشتر از ارزش جایزه هاییه که مردم برنده میشن.

یادمه که شیهان میگفت این مغازه ها (که به اسم “پاچینکو” معروفن) رو یاکوزا ها (مافیای ژاپن) اداره میکنن، بالاخره پول خوبی تو صنعت شانس / قماربازیه!

من از همه اینها آگاه بودم و میدونستم که در نهایت قراره بیشتر از چیزی که برنده خواهم شد پول خرج کنم، ولی با خودم گفتم، خوب؟ که چی؟ خریدن یک جنس به این شکل بیشتر حال میده!

لحظه ای که بالاخره چنگک جایزه‌ای که روش تمرکز کرده بودی رو میگیره و برات میاره، حسی به آدم دست میده که ارزش اون پول اضافه ای که برای بدست آوردن اون عروسک خرج کرده رو داره. در واقع اونها با گول زدن مغزمون دارن به ما “هیجان” میفروشن، و این نه تنها احمقانه نیست بلکه خیلی هم انسانی و اوکیه!

بله. من در آخرین شب تصمیم گرفتم سروتونین بخرم. و از این کار پشیمون نیستم‌ 🙂

عروسک پوکمون
یک عدد عروسک پوکمون برنده شدم، سوغاتی فانتزی ژاپن 🙂

اولین تجربه هاستل

هاستلی که انتخاب کرده بودیم از معروف ترین هاستل های شهر تفلیس بود (Nest Hostel Tbilisi) توی توضیحات هاستل نوشته بود که هاستل رو سخت میشه پیدا کنید. همینطور هم بود. چندین دقیقه در کوچه پس کوچه های تنگ و  نه چندان تر و تمیز اون هاستل قدم میزدیم که پیرمردی در اون نزدیکی ها داد زد: نست؟؟ نست؟؟

اوه! مثل اینکه دقیقا میدونست دنبال چی میگردیم. به یک بن‌بست خیلی تنگ در اون نزدیکی ها اشاره کرد. در فلزی سنگین وزنی در انتهای این راهروی مرموز قرار داشت.

ورودی هاستل کمی ترسناک بود ولی داخلش یک بهشت کوچیک زیبا انتظارت رو می‌کشید!
ورودی هاستل کمی ترسناک بود ولی داخلش یک بهشت کوچیک زیبا انتظارت رو می‌کشید!

پس از کنار زدن درب فلزی، با یک حیاط کوچک به همراه رخت‌آویز، چندین گلدان، صندلی و مبل راحتی مواجه شدیم که زیر نور شدید آفتاب فضای خودمونی‌ای رو ایجاد کرده بود. در اولین صحنه مردی جوان با موهای نارنجی و ریش هایی بلند رو دیدیم که روی صندلی نشسته بود و کتاب میخوند. 

  • سلام. ببخشید. ما دوتا تخت اینجا رزرو کرده بودیم.
  • چند دقیقه صبر کنید مسئول هاستل میاد.
  • اوه شما مسافر هستید؟ اهل کجا هستید؟
  • من استرالیایی هستم. شما کجایی هستید؟
  • ایران
  • اوووه ایرااان…. هممم یه چند ماهی ایران رکاب میزدم… اهواز و بندرعباس و اینا…

متوجه شدیم که این آقا (که اسمش رو یادم نمیاد، بذار صداش بزنیم ویلیام) نزدیک به ۱۰۰ تا کشور دنیا سفر کرده و از اون هاییه که در این راه پیراهن ها پاره کرده… تصمیم گرفتیم که از این به بعد ویلیام رو Wise Man (مرد خردمند) صدا بزنیم. از بس که تجربه از ریش های این مرد میبارید.

میدان تیان آن من، میتینگ یادگیری زبان

امروز تصمیم گرفتم به معروف ترین نقطه دیدنی شهر پکن یعنی میدان تیان آن من که در نزدیکی هاستلم هم قرار داشت برم. بطرز عجیبی حس میکردم هوا نسبت به دیروز خشک تر شده. شاید هم عادت کرده بودم. آفتاب خیلی شدیدی بود ولی هوای خیلی گرم ولی خشک رو به مرطوب ترجیح میدم! تصمیم گرفتم از GPS استفاده نکنم و خودم این میدان رو پیدا کنم. ولی خوب متأسفانه چینی‌ها هیچی انگلیسی متوجه نمیشدن و اخرسر دوباره مجبور شدم از Google Translate برای پرسیدن مسیر استفاده کنم. میدان واقعاً بزرگی بود. برای ورود به این محدوده بزرگ از شهر پکن لازم بود که از گیت های بازرسی رد بشیم و پاسپورت ها رو هم چک میکردن. پاسپورت همراهم نبود. ازم پرسید ویزای چین داری؟! گفتم اره. و به همین راحتی قانع شد!

فضای وسیع میدان تیان آن من زیر آفتاب
اینجا جاییه که اعتراضات تیان آن من اتفاق افتاد و چند هزار چینی کشته شدند. اگه این پست رو در حین سفر میذاشتم احتمالا من رو هم دستگیر میکردن D:

میتینگ یادگیری زبان

اپلیکیشن Meetup رو چک کردم و متوجه شدم که سه شنبه ها توی یک کافه در محله سانلیتون (Sanlitun) میتینگ های تبادل زبان برگزار میشه. ساعت ۷ با مترو خودم رو رسوندم به این کافه و مسئول این رویداد رو دیدم. روند کار به این صورت بود که شما پرچم کشور هایی که زبانشون رو بلدید رو به لباستون وصل میکنید و شروع میکنید به صحبت کردن با کسایی که رو لباسشون پرچم های مشترکی با شما دارند (یه کوپن ۱۰ یوآنی خرید نوشیدنی هم بهتون میدن!). من هم پرچم ایران، انگلیس، آلمان رو وصل و شروع کردم به تمرین زبان! اولین کسی که باهاش آشنا شدم یک مرد مسن اهل هلند بود که به گفته خودش ۸ ساله که تو پکن زندگی میکنه و کار تدریس زبان انجام میده. تقریباً همه اروپایی‌هایی که اینجا زندگی میکنن، با زبان درس دادن امرار معاش میکنن و مثل اینکه حقوقشون هم واقعاً خوبه! اینجا حقوق معلم زبانی که Native Speaker باشه دو برابر حقوق یه معلم زبان معمولیه.

شگفت انگیزه که یه نفر از وقتی که به دنیا میاد بدون هیچ زحمتی صرفاً به خاطر زبان مادریش حقوقش دو برابر بقیه باشه 🙂

متوجه شدم که هم برای چینی‌ها و هم برای اروپایی/آمریکایی ها عجیبه که یک ایرانی رو ببینند. خیلی ناراحت‌کننده س که همه رسانه‌های خارجی ایرانی‌ها رو مردمانی بسیار غیر عادی و ایران رو کشوری خطرناک به دنیا نشون میدن. من تا جایی که میتونستم سعی کردم حداقل بهشون بفهمونم که ایرانیا هم مثل بقیه مردم دنیا آدمن :))

آنا (تلفظ اسم های چینی واقعا سخته برای همین معمولاً چینی‌ها خودشون رو با یک نسخه انگلیسی از اسمشون معرفی می کنن!) یک دختر چینی ساکن پکن بود. شغلش مارکتینگ بود و به گفته خودش ۳ شنبه ها میومد اینجا تا Socialize کنه :)) آنا هم مثل بقیه چینی ها دختر خونگرم و مهربونی بود. براش خیلی عجیب بود که تو روز دوم سفرم تونسته بودم این مکان رو پیدا کنم هاها.

ازش خواستم که تو مسیر برگشت به مترو محله سانلیتون رو بهم نشون بده. جای خیلی شلوغی بود. تو چهارراه ها وقتی چراغ عابر پیاده سبز میشد و جمعیت بزرگی شروع به حرکت میکرد صحنه جالبی بوجود میاورد. نزدیک های نیمه شب بود ولی بار ها و رستوران های پکن در زنده ترین حالت خودشون بودن، حتی روز ۳ شنبه!

خیابان های نورانی پکن در شب
تا جایی که متوجه شدم، سانلیتون یکی از محله های پولدارنشین شهر پکن بود و ماشین های گرون قیمت رو همه جا میتونستی ببینی

آنا مغازه ای رو بهم نشون داد پر از دستگاه هایی که با انداختن سکه و هدایت چنگک میتونستی عروسک یا جایزه های دیگه برنده بشی! من هیچ‌وقت نتونسته بودم برنده بشم و همیشه هم فکر میکردم کلاه برداریه. ولی خوب این مغازه هه پر از این دستگاه‌ها بود. با پرداخت مبلغی یه عالمه بهت ژتون میدادن و میتونستی ساعت‌ها شانستو امتحان کنی. بعضی‌ها رو میدیدم که ۱۰ تا عروسک برنده شده بودن! حیف که دیر وقت بود و مغازه رو داشتن میبستن وگرنه خودم هم یه امتحانی میکردم 🙂

اضطراب روز اول سفر…

بعد از ۲۰ ساعت بی‌خوابی و اینکه تو هاستل هم خواب درست حسابی ای نتونستم داشته باشم، زدم بیرون تا چیزی هم بخورم. هوا تاریک شده بود و اون خیابون هم نورانی تر و زیبا‌تر از صبح و هنوز هم همونقدر شلوغ. نمیدونم دقیقاً جریانش چطوریه، همیشه روز اولی که آدم سفر تنهایی میره ناخودآگاه دلهره عجیبی میگیره. یعنی من باید ۲۰ روز اینجا بمونم؟!

نیمه‎شب در راهروی خلوت هاستل Leo

شاید بخاطر اینه که تو سفر تنهایی، با تنهایی واقعی روبرو میشی. کسایی که دوستشون داری هزاران کیلومتر باهات فاصله دارن و دسترسی بهشون غیر ممکنه. هیچکی  حتی زبونت رو هم نمیفهمه و بنظر من این باعث میشه که اون بخش از مغز ما آدم‌ها که وظیفه تأمین بقا رو داره بصورت تمام وقت شروع به کار کردن کنه.

#تنهایی
هاستل روبرویی بنظر میومد جای خیلی فان تری باشه… ملحق شدن و همصحبتی با آدمایی که زندگی رو یه مدل دیگه تجربه کردن، در روز های اول سفر، چالش بزرگی بنظر میاد

اجداد ما برای زنده موندن نیاز به همکاری و تشکیل اجتماعات داشتن و سیر تکاملی ما باعث شده هنگام مواجهه با تنهایی بدون اینکه دلیل واضحی وجود داشته باشه و بصورت ناخودآگاه احساس ترس کنیم. باور کن که داشتم فکر میکردم همین فردا بلیت برگشت به تهران رو بگیرم تا از این احساس لعنتی خلاص شم! ولی خوب چاره‌ای نداشتم. ۲۰ روز دیگه…